Een Reisverslag uit 2013, geschreven door Eric.
De reisverslagen werden meestal als e-mail verstuurd tijdens de reis zelf. Vaak geschreven op een querty computer van een bestuurslid of in een internetcafé, soms op een eigen laptop en uitzonderlijk zelfs op een smartphone.
De teksten zijn niet gewijzigd en vormen een authentiek relaas van de reis, sfeer, ervaring en bovenal van de toestand van Sri Lanka op dat ogenblik.
Beste allemaal!
Zoals jullie wel weten is 'Scholarship' of het geven van steun aan kansarme kinderen prioritair voor ons. Ondertussen krijgen zowat 600 kinderen financiële hulp van onze foundation om hun opleiding mee te betalen, ieder jaar opnieuw.
Gezien onze vele vrijgevige kennissen, vrienden, buren, collega's en familieleden, laat ons budget het ook toe om enkele andere, zeer kleinschalige projecten te steunen. We denken dan aan het bieden van geldelijke hulp aan gezinnen die door overstroming getroffen werden, alsook het geven van financiële hulp aan langdurige zieken die onbemiddeld zijn. We ondersteunden ook alleenstaande vrouwen om een eigen zaakje op te starten en financierden enkele kleine bouwprojecten.
Met het budget van 2012 hadden we de mogelijkheid om "Freedom Home" een serieuze hulp toe te kennen. We lieten een nieuwe slaapzaal bouwen voor mentaal gahandicapten. De voormalige, nog erger dan bouwvallige slaapstal, werd afgebroken. Een heus project voor onze kleine foundation! Gezien de grote nood, hadden we een bijzonder goed gevoel bij de realisatie van dit project! Al onze sympathisanten willen we hartelijk danken omdat we dit hebben mogen en kunnen doen.
Om u in staat te stellen te kunnen "inschatten" wat we voor “Freedom Home” hebben kunnen doen, volgt hieronder een soort verslag van dit toch wel bijzondere project.
Ieder jaar help ik bij het realiseren van een project. Dit jaar koos ik ervoor te helpen aan de bouw van een nieuwe slaapzaal.
Freedom-home is een "thuis" voor 40 volwassen mentaal gehandicapten die door hun familie verstoten zijn. Ze komen hier meestal terecht na een kort verblijf in een "gewoon" ziekenhuis, waar ze op een bepaald moment worden ontslaan omdat er voor hen 'niets meer gedaan kan worden'.
Sagarika was "psychiatrisch verpleegster" in een ziekenhuis, en besliste op een bepaald moment een verstoteling bij haar thuis op te vangen. Het bleef niet bij het opvangen van 1 mentaal gehandicapte; haar huis werd in korte tijd een opvangtehuis. Ondertussen leven er 20 mannen en 20 vrouwen. Het opvangen van deze mensen is haar levenswerk geworden. De zaak draait op steun van allerlei organisaties, van zeer eenvoudige mensen uit de buurt tot de lionsclub van Colombo. Deze zorgden bijvoorbeeld voor eten gedurende een heel jaar (2012).
De behuizing was werkelijk ondermaats. De gehandicapten leefden er haast in een gevangenis, met hoge muren met daar bovenop glasscherven. Ze waren volledig van de buitenwereld afgesloten. De plaats was veel te klein, donker en vuil. Er was één plaats om te douchen (waterput met emmer) en er was een slaapzaal voor de mannen, en een 'slaapkot' voor de vrouwen. Verder was er een plaats waar eten wordt klaar gemaakt, (is in het vroegere huis van Sagrika) en dan een klein beetje open ruimte tussen de verschillende gebouwen. Via kennissen had Sagrika weet gekregen van onze foundation, en zes jaar geleden zijn we daar voor de eerste keer gaan kijken. Je stapt een andere wereld binnen, en kan je ogen moeilijk geloven. Aanvankelijk dachten we dat de noden hier zo groot waren, dat we als kleine organisatie niets konden betekenen. Drie jaar lang gingen onze Sri Lankaanse medewerkers af en toe langs met wat kledij, wat medicijnen, wat snoep en etenswaren. Twee jaar geleden kochten we een aantal nieuwe matrassen voor "Freedom-home". Omdat de ernst van de situatie maar in ons hoofd bleef rondspoken, gingen we na drie jaar toch nog eens polshoogte nemen. Ondertussen hadden we een 'spaarpotje' aangelegd.
Het slaapkot dat inmiddels ingestort was, werd vervangen door een slaapzaal. Stel je daar niet teveel van voor, het is een zaal van 10 op 5 meter, met (jawel!) een toilet. Er is een deur, drie vensters zonder ramen (wel met traliewerk om vogels buiten te houden) een golfplaten dak en 4 lichtpunten. Er zullen net 20 bedden in kunnen.
Drie dagen ben ik daar werkzaam geweest. Ik heb meegeholpen aan de vloer en aan de buitenafwerking (een betonnen plankier, ook met stabilisé). Ik kon daardoor het reilen en zeilen van dit tehuis een beetje volgen, en wat meer inschatten hoe groot de noden wel zijn. Sommige van de bewoners (de meesten eigenlijk) beseffen helemaal niet wat er gebeurt, liggen de ganse dag op hun bed, of zitten in een hoek en wachten op eten. Enkelen beseffen echter wel waar ze zijn terecht gekomen, maar kunnen niet weg, omdat ze alleen staan en onbekwaam zijn om alleen te leven. Zij lopen de hele dag op en af, op de kleine plaats tussen de verschillende gebouwen. Eigenlijk ook wachtend op eten ...
Er wordt wel eens geruzied, je hoort er regelmatig een schreeuw. Het in de rij staan voor eten loopt niet altijd vlot, maar het functioneert.
Sommige van deze mensen beseffen heel goed dat ze afhankelijk zijn van de hulp van mensen en organisaties zoals de onze. In de mate van het mogelijke kon ik er zelfs over praten met twee van de bewoners ... maar die "gesprekken" gingen al vlug over in smeekbeden om hen eruit te helpen.
We zijn er bij de foundation van overtuigd dat we de levensomstandigheden van deze 40 mensen een beetje hebben kunnen verbeteren. We hadden ons voorgenomen dit project aan te pakken ter gelegenheid van het 10 jarig bestaan van onze organisatie. Met een jaar vertraging zijn we erin geslaagd de situatie voor de mensen aanzienlijk te verbeteren. Sagrika is ons natuurlijk zeer dankbaar, en ... ze vraagt om meer, als we die mogelijkheid zouden hebben.
Ter gelegenheid van de "opening" van de slaapzaal, schonk ikzelf een "crocodile" (= een soort gesuikerde croissant) voor alle bewoners, die ik samen met Sagrika heb uitgedeeld aan deze 40 mensen. Oogcontact werd vermeden, maar ik heb zeer goed aangevoeld hoe ze dit gebaar wisten te appreciëren ...
We willen jullie (onze sympathisanten) hartelijk danken voor de steun en bij deze willen we vragen om ook in de toekomst steun te blijven verlenen aan onze organisatie. Wij zorgen voor hulp daar waar het het meest nodig is en zorgen voor een totale doorstroming. We betalen zelf onze reis en ons verblijf ter plekke waardoor alle steun rechtstreeks bij de noodlijdende bevolking terechtkomt.
Nogmaals dank en tot later,
Eric