Een Reisverslag uit 2012, geschreven door Eric.
De reisverslagen werden meestal als e-mail verstuurd tijdens de reis zelf. Vaak geschreven op een querty computer van een bestuurslid of in een internetcafé, soms op een eigen laptop en uitzonderlijk zelfs op een smartphone.
De teksten zijn niet gewijzigd en vormen een authentiek relaas van de reis, sfeer, ervaring en bovenal van de toestand van Sri Lanka op dat ogenblik.
Beste allemaal,
Gisteren schreef ik een uitvoerig verslag via de MDK website, omdat gmail niet wou lukken, en toen ik na 3 kwartier wou doorsturen kwam er een leuk berichtje dat mijn tijd verstreken was en dat ik opnieuw moest inloggen ... maar het internetcafé sloot zijn deuren .
Ik ben aangekomen met een goeie vlucht, na mijn loop van 32 km van die morgen en 4 uur wachten in Londen was ik zo moe dat ik 5 uur heb geslapen op het vliegtuig ...
Anthony en Sudarma hebben mij afgehaald, en samen met Brian gingen we dan naar Colombo. Minivergadering en dan per toektoek naar Sudarma's huis om te gaan eten. Met Brian, is hartelijk verlopen. Overnacht in een basic room in the office, samen met Brian, en door zijn geronk heb ik bijna niet geslapen. 's Morgens om 6 uur per toektoek naar station, en daar de trein [eerste klas alsjeblief] naar Anuradhapura. De bijna 4 uur op de trein zijn goed verlopen en we hebben slechts 760 roepies voor ons beiden betaald. Maar je moet dit wel 2 weken vooraf boeken, aldus Anthony.
Per toektoek [chauffeur was de schoonbroer van Hadith [Sudarma's man] naar Mihintale. Onderweg anassi en banana gekocht!!!!!
Ik werd gelogeerd bij Father Damian, een zeer drukke, overbezige bij !! En ik kreeg een heerlijk avondmaal klaargemaakt door Juliette, Damians pastoormeid, zeg maar. Dat mens kan echt eten maken !!
Ik lag in een kamer met muizen, kevers en muggen, op een plankenbed zonder matras, eigenlijk een beetje de !archiefkamer! van de father. Veel slapen was er de eerste nacht weer niet bij !!!
Naast pastor van Mihintale is Damian dus ook Principle van een katoliek schooltje dat een uur en een kwartier rijden verder ligt !!
De volgende 4 dagen zagen er dan als volgt uit : Om 05u30 opstaan en om 06u05 vertrekken naar de school alwaar we werkten van 07u30 tot 18u30 met een breakfastpauze en een lunchpauze. Juliette maakte eten klaar en dat moest elke dag mee verhuist worden. Ik bespaar jullie de details van deze taferelen, ook de toestand van het vehicule ga ik hier niet uit de doeken doen ... Maar we geraakten telkens weer ter plaatse.
Dag na dag werden de kinderen opener, en van giechelen kwam voorzichtig praten en zelfs enkele vraagjes stellen ...
Af en toe kwamen er enkele handjes meehelpen ...
Mijn werk bestond vooral uit grond verscheppen, niveleren, stenen dragen, putten maken, en ja hoor, beton maken en in emmertjes aanbrengen ...
De donderdag wou ik een koekje aan alle kinderen schenken, Father Damian suggereerde om een "krokodile" te geven, een soort zoete croissant, die ik zelf ook wel heerlijk vind ... We hadden dus 219 koeken besteld [een redelijke uitgave voor mij ...] en hebben die uitgedeeld tijdens de speeltijd donderdagmorgen, een beetje samen met de godby's, een leuke ervaring. Ook de teachers wisten de 'krokodiles' te smaken ...
De dinsdagavond hebben Father en ik [zonder de werfleider-werkman en zonder de driver] gaan avondeten bij een dame die hem helpt in de parochie, haar dochter, Christine, is Englisch teacher in een priveschool en zeer geïnteresseerd in onze bezigheden, ik zal contact houden met haar via mail. [ Die priveschool rekent 23000 rupies als eenmalig inschrijvingsgeld + nog 17000 per jaar erbij !!! ] Maar Christine kan misschien toch van hulp zijn voor ons , ze was in ierder geval zeer gedienstig ....
Donderdagavond werd ik dan naar Anuradhapura gebracht door de driver en Father, en daar wachtte mij een warm onthaal dor Conchi, Sudarma en Anthony, in een luxe verblijf van een of andere bevriende father. De prijs [ ik betaalde alles] was zeer fair.
We kwamen wel pas [veel te laat] toe volgens Anthony, het was 22 u ... maar ja, onze dagelijkse bezigheden in acht genomen ...
Ik heb Anthony, die in alle staten was, serieus gekalmeerd, en hem uitgelegd hoe het dagelijks stramien van Father Damian eruitziet ... geen reden tot wat dan ook !!! [maar het was dus te laat voor een drink ...]
Vrijdag zijn we dan om 5u45 vertrokken naar Kilinocchi. Onderweg Brian opgepikt, bezoek gebracht aan de 2 jaar geleden gebouwde waterwell = waterput die goed functioneert, en die ervoor zorgt dat een aantal gezinnen groenten kunnen telen naast hun rijstteelt. De plaats waar de put staat is een biologische rijstboerderij, maar er zijn ook een paar koeien en groententeelt.
In Vavunya [nog niet halfweg] is Sister Anita opgepikt, die volgt het voormalig oorlogsgebied op. Zij kent ook de vluchtelingenkampen, waar we vroeger al hielpen, en die nu beetje bij beetje worden opgeruimd. Er zijn hier gigantische wegenwerken aan de gang, het gebied gaat er dus op vooruit. Voor de mensen is er echter nog niet veel veranderd.
In het gebied van Kilinochchi hebben we al 3 waterputten gemaakt. Eén daarvan heb ik bezocht, die ligt bij een familie [op hun eigendom] maar er zijn een 8-tal families die er gebruik van maken. Deze families wonen zo'n 500 meter maximum daarvandaan.
Dit is een zeer goed project, volgens mij, want de mensen werken zelf actief mee, ze hebben zelf gegraven, [meegeholpen]
en zijn ook zelf stenen aan het bakken [op de manier zoals wij dat vroeger thuis ook nog gedaan hebben].
Het metselen moet nog beginnen, dat zal door een specialist gebeuren, in het lage waterstand seizoen.
We zijn dan ook een plaats gaan bezoeken waar ze nog naar zo'n put vragen. Huizengroep die gebouwd werd voor tsunamislachtoffers, die daar goed wonen, op 3 km van de zee, maar die geen drinkbaar water hebben, een tankwagen met drinkwater sukkelt, over de erbarmelijke zandweg, naar dit gebied, een keer per dag.
De vissers moeten ook elke dag 3 km naar de zee stappen, daar waar ze vroeger op strand woonden.
We kregen een heerlijke lunch, verzorgd door de meid van father Edwin. We hadden de vering van de 'van' stukgereden op de zandweg, en moesten onderweg naar huis in een garage voor herstelling ... ik bespaar jullie die details, het heeft meer dan 3 uur geduurd ... dus weer zeer laat thuis !!! en to late for a drink ... of toch, dat probleem werd opgelost door Hadtihs schoonbroer.
Zaterdag was Independence day, en de parade had plaats in Anuradhapura [de president wou daarmee aangeven dat hij het gebied ter harte neemt] Die parade [half militair maar ook half cultureel met veel scholen die prachtige dansen uitvoerden, in prachtige kledij] was werkelijk indrukwekkend !!!
Daarna zijn we richting Negombo vertrokken, maar onderweg zijn we een situatie gaan bekijken van een 20 tal geïsoleerde families die een beetje van over het hele land komen [ sommigen wonen daar wel al 20 jaar] en die daar aan de rand van een groot meer wonen.
Een kunstmatig gemaakt meer, voor de rijstteelt. Deze families hebben echter geen rijstvelden, en leven van de meestal lagere visvangst op dit meer. Hier wordt ook gevraagd naar een waterput. Ik stelde heel wat vragen, en ze waren daar zeer verwonderd over, maar kwamen wel 'masaal' luisteren, en telkens overleggen alvorens te antwoorden. Het komt hierop neer dat ze samen gaan overleggen waar de waterput zou kunnen komen, dat ze gaan onderzoeken of het water wel drinkbaar zou zijn [ want het meer-water is ondrinkbaar] en dat ze gaan laten weten of ze bereid zijn ook zelf te helpen, ook zelf stenen te bakken, nadat ze de nodige opleiding zouden hebben gekregen. Ik zei dat ik erover nadacht om ook te komen helpen [een week] wat nogal wat reacties uitlokte]. Ze kunnen mij niet logeren en er zijn geen toiletten ... Maar ik zei dat dat geen probleem was, en het 'eiland-verhaal' werd verteld door Anthony. Wait and see, maar volgens mij een mooi project, niet zo duur, gemeenschapshulp ... de put zal wel dieper moeten zijn dan de andere ... toch enige studie vereist. Vergunningen zijn niet nodig !
We zijn dan laat toegekomen in Negombo, de hotels allemaal vol of veel te duur, en bij toeval een kamer gevonden in de buurt van het internetcafé, basic kamer, 1500 rupies, en er is een [koude] douche ... geen ontbijt. Ik heb ze genomen ...
Heb al wat info gaan sprokkelen voor de toekomst, want prijzen zijn hier gevoelig gestegen ... [Starbeach vraagt 9500 rupies met ontbijt]
Ik ben gisterenavond nog bij Christopher geweest, die opgelucht was mij te zien. Hij had namelijk helemaal geen nieuws van waar ik ging logeren ... De hele familie was er en doen veel groeten, voral aan Lieve, maar ook aan de andere bekenden !!
Nu ga ik lunch nemen bij de familie en afspraken maken voor morgen en de komende dagen ...
Ik schrijf dan later wel nog hoe het verder loopt.
Eric
Beste allemaal,
Bij mijn vorig verslag was ik gebleven bij zondagavond.
Maandag ben ik dan per bus naar Colombo gereden, samen met Christopher. Voor 80 Rupies stond ik op 35 minuten aan 't begin van de stad ...
Er was alweer wat gedoe om Anthony te vinden (fout geïnterpreteerde afspraak) en hij was bovendien werkelijk ziek. De lange uitstap, en het lange staan toen onze van in panne stond, heeft zijn voet geen goed gedaan.
Enfin, we zijn toch in "het menthal opvangtehuis" gesukkeld.
Een lieve mevrouw, social worker, heeft hier haar droom tot werkelijkheid gebracht, ze stelt zichzelf en haar huis ten volle beschikbaar van 50 volwassen mentaal gehandicapte mensen, die bovendien volledig door hun familie zijn verstoten. Er wordt hulp gevraagd om de huisvesting te verbeteren, en dat is meer dan nodig. Hoe die mensen daar moeten leven, dat kan niemand zich inbeelden zonder het zelf te zien. Het project is echter te groot voor onze VZW alleen, vrees ik, financieel kunnen we dit niet aan, of er moeten andere partijen komen bijspringen.
Het gebouw waar de mannen slapen is nog +/- ok (werd gebouwd door Lions club Sri Lanka) hoewel de huisvesting van die mensen erger dan erbarmelijk is. Niemand heeft een kast, als ze wat kleren hebben, dan liggen ze gewoon op een hoop, op het bed, en dat bed is een stapelbed, met een matrasje, in verschrikkelijke toestand.
Het gebouw waar de vrouwen slapen moet echter herbouwd worden; er is geen oplappen aan.
Waar ze koken dat kan ik geen keuken noemen, een houtvuur en een paar betonnen tafels langs de muur, en geen [of bijna geen] licht, ik waande mij in een film van Daens. Er zijn twee douches, d w z twee douchekoppen op een koertje in open lucht, gewoon naast elkaar, en er is een grote waterput en een waterbak, voor zij die liever een "emmer douche" nemen [traditionele douche in Sri-Lanka]
Sommigen wassen zichzelf, anderen moeten gewassen worden. Een dame werkt hier [nu al een maand] om alles wat moet/kan gebeuren te doen, er is gewoon geen beginnen aan. (De meesten komen maar 3 maand en haken dan af.) Deze dame krijgt een vergoeding van een sociale instelling.
De eigenares van de gebouwen leidt alles, maar werkt hier precies niet echt actief mee, en ze krijgt geen enkele vergoeding. Ik denk dat ze van zeer gegoede afkomst moet zijn. [ze rijdt met een toffe auto bv>]
Aangezien ik denk dat het te hoog gegrepen is voor onze organisatie, en aangezien de nood naar directe hulp voor eten groot is deed ik een voorstel. Gedurende een jaar werd voedsel betaald door een soort Lions club, maar dat is voorbij. Nu eten ze van giften, thanks giving giften, en dergelijke. De dag van ons bezoek had een man net klaargemaakt voedsel binnen gebracht ter ere van zijn eerder overleden vrouw. Ik stelde de vrouw voor om samen met mij naar de supermarkt te rijden, en eten te kopen "voor morgen" op mijn kosten (niet die van de VZW) Mijn medebezoekers vonden dat een goed idee, en we geraakten allemaal in de auto van de vouw ( Consy, Sudharma, Anthony, Christopher en ikzelf, + de vrouw zelf). Hoe we dat gedaan kregen, ???, ik zat vooraan op de schoot van Consy, achteraan kon ik niet kijken, wel horen ...
Later kwamen we de supermarkt buiten en was er eten voor een week gekocht (misunderstanding) hoewel ik het verdacht weinig vond voor een week, ik had wel gedacht dat ze dit nooit gingen op krijgen op een dag.
Daarmee was dit bezoek afgesloten, de prangende vraag naar hulp voor de huisvesting blijft in het comitee van de Foundation en bij ons ... Het comitee werd niet bereid gevonden om andere projecten af te remmen en dit project voorang te geven.
In de namiddag dan vergadering van het comitee, dat mijns inziens wel goed functioneert. De vergadering vlotte goed. Verkiezingen vinden ze niet nodig, of toch zeker nu nog niet, daarvoor is het comitee te jong, liever een tijd verder doen zoals nu. Ik heb aangedrongen op onze nood aan veel meer gedetailleerde informatie over de werking, over de mensen met wie wordt gewerkt en over de financiën. Men zal er werk van maken, zo werd beloofd.
's Avonds met de lijnbus terug naar Negombo, duurde wat langer (spits ?) en ik had wel de indruk in een Western te zijn beland ... maar we zijn heelhuids ter plaatse geraakt
Vandaag, dinsdag, ging ik mee op uitstap naar Christopher's dochter in Moratuwa. Ik verwachtte een deugdoende vrije dag in de familie. Die was er ook wel, maar er is een grote maar !! De vader van Asika (schoonzoon van Chistopher) heeft zeer ernstige hartproblemen en men heeft een vernauwing van 90 % vastgesteld, hij mag niets meer doen [ligt de hele dag te bed] en moet DRINGEND geopereerd worden, de familie heeft er het geld niet voor, en er wordt dus hulp afgesmeekt, toch wel zeer vervelend, want we hebben eingenlijk gezegd geen "persoonlijke, individuele" hulp meer te geven... Wat nu ? heel de familie en kennissenkring wordt ingespannen om "tickets" te kopen, een soort loterijbriefje waarop wat uitleg staat in Singalees. Er is wel geen loterij aan verbonden. Ik kocht 60 tickets ten persoonlijke titel...
De treinreis van en naar Moratuwa was ook weer een ervaring, zo'n lawaai heeft nooit iemand van ons al gehoord denk ik, en soms voel je je op een roetsbaan, maar eigenlijk wel leuk, vooral dan het deel aan de kust [waar de Tsunamie heeft toegeslagen] Ik ben ook in de zee gaan zwemmen, dit is de eerste keer hier in Sri-Lanka voor mij, het strand helt daar veel zachter dan in Negombo, ik kon de gelegenheid niet zo laten gaan, Dat was ook leuk.
Morgen doe ik de inkopen voor "onze winkel" en is er nog wat beach voetbal met de familie van Christopher, daarna is het pakken ...
Verder verhalen breng ik wel mee ...
warme groeten
Eric