Een Reisverslag uit 2009, geschreven door Eric.
De reisverslagen werden meestal als e-mail verstuurd tijdens de reis zelf. Vaak geschreven op een querty computer van een bestuurslid of in een internetcafé, soms op een eigen laptop en uitzonderlijk zelfs op een smartphone.
De teksten zijn niet gewijzigd en vormen een authentiek relaas van de reis, sfeer, ervaring en bovenal van de toestand van Sri Lanka op dat ogenblik.
Op 28 januari vertrokken met gemengde gevoelens: alleen het vliegtuig nemen, 24 uur onderweg zijn.....
Maar het vooruitzicht van wat komen gaat de drie volgende weken maakt alles goed!
We landen te vroeg, dus Mr. Anthony is te laat om ons op te halen. (hij zal wel gezegd hebben: we have time enough!)
Maar het weerzien is warm en hartelijk. Anthony is vergezeld van Mrs Consy en Mrs Sudharma.
De aankomst in Golden Star Beach Hotel is zoals altijd als “thuiskomen” in Negombo. Voor de zesde keer reeds is dit weer mijn thuishaven in Sri Lanka, met de beste vrienden dicht in de buurt.
Na een opfrissing gaan we eerst en onmiddellijk de bouwplaats bezoeken waar we met broer Eric en met Ingrid en Gilberte een week gaan helpen bij de opbouw van een douche en wasplaats in de armste visserswijk in Negombo. Tot nu toe moeten de mensen zichzelf en het wasgoed nog steeds wassen in de smalle straatjes in hun woonwijk.
De funderingen zijn reeds gelegd, en de werf wacht op Belgische bouwvakkers om de wasplaats op te bouwen. Wij zijn er klaar voor!
30 januari
Vandaag ben ik naar het eerste verjaardagsfeestje geweest van de kleindochter van Christopher. Iedereen zou dat eens moeten kunnen meemaken he.
31 januari
Vandaag naar Colombo voor de meeting met de kinderen van het scholarship. Ongeveer 200 aanwezigen, mooie dansjes, een optreden van de kinderen van het weeshuis in Thanamalwila, een nieuw project waar we het verblijf van 10 kinderen betalen.
De speeches en de meeting duren veel te lang, maar dat zijn we intussen wel gewoon.
De lunch samen met de bisschop: lekker en niet te veel gekruid.
In de namiddag zijn we in het dorp van Anthony. Ook daar wordt schoolgerief bedeeld aan de minderbegoede kinderen. Er komt ook een hulpvraag voor de afwerking van een kapel voor St. Anthony, voor de opbouw van een soort buurthuis, en voor de herstelling van een waterput die gebruikt wordt als badplaats en als wasplaats. De herstelling van de waterput lijkt mij wel een goed project.
De nacht mag ik in Anthony's huis slapen, tussen de zoemende en stekende muggen!
01 februari
De ceremonie in Rathnapura is als elk jaar. We gedenken ook Mrs Donitha, verantwoordelijke voor de straatkinderen die afgelopen jaar overleden is.
Er is een nieuwe verantwoordelijke aangesteld, maar die moet haar weg nog vinden, en ze moet ook nog het vertrouwen van de kinderen winnen.
Na de ceremonie zien we de mama, de tante en nonkel, de oma, de broer en de neef van Suleika. Een gelukkig weerzien!
Na de lunch gaan we naar Bulutotta, naar het centrum van Father Moraës. Het plaatselijke vergaderlokaal werd heropend na herstellingswerken die we mee hielpen financieren.
Father Moraës serveert ons frietjes en gebakken look als aperitief, en daarna krijgen we een avondmaal (not hot!).
02 februari 2009
Vrije dag vandaag! Met Anthony, Consy, Sudharma, Father Morës, Terrance, Thibault, en twee plaatselijke bestuursleden van CWM bezoeken we de heetwaterbronnen en het olifanten weeshuis. Leuke dag, veel gelachen en goede gesprekken gevoerd.
03 februari
Terugkeer naar Colombo, met onderweg een bezoek aan het Kiriëlla hospitaal. Hier is onze financiële hulp goed besteed! De herstellingen zijn voltooid, de schilderwerken zijn zo goed als af, en het de aangekochte 'Pulse Oximeter' bewijst goede diensten. De sfeer is chaotisch omdat de collega van onze dokter is overleden, en nu staat hij alleen in voor de zorg in het ziekenhuis dat een hele provincie bedient! Er zijn nog wel heel wat noden in dit plaatselijke ziekenhuis waar Suleika werd geboren!
De nacht verblijven we bij Consy.
04 februari
Indipendance day! Een heel gedoe op de TV van 's morgens vroeg. We zijn dan ook te laat bij Eloy. Anthony houdt zich nog maar eens niet aan het afgesproken uur.
We bezoeken een bejaadentehuis voor vrouwen, en enkele medische 'cases', oa een velamde man, die reeds 9 jaar plat op de grond moet liggen, en zich absoluut niet kan bewegen: alleen het hoofd en de armen kunnen nog iets doen. Deze man is heel emotioneel, en dit is een van de meest beklijvende momenten van onze reis in 2009.
We mogen meedoen met de rijstoogst, wat doet denken aan mijn jeugdherinneringen toen ik mocht meehelpen aan de graanoogst bij mijn grootvader.
Eloy vraagt steun voor de rijstboeren: hij zal een projectvoorstel indienen.
De dag wordt afgesloten bij de vrouwengoepen van Consy: de kinderen van de alleenstaande vrouwen vergasten ons op dans en gezang, en de vrouwen tonen hun handgemaakte handicrafts, die wij en zij verkopen op de markten.
05 februari
We gaan 'de Belgen' ophalen op de luchthaven. Goot is de constellatie als boer Eric er niet bij is!!! Zijn reispas was niet meer geldig, en hij komt een dag later!
Dit is een vrije dag, met genieten van het zwembad, en voor Ingrid en Gilbert aanpassen aan het klimaat en de omgeving.
06, 07 en 08 februari
We hebben 3 dagen om kennis te maken met de culturele rijkdommen van Sri Lanka.
We bezoeken Dambula, Sigiriya, Kandy, Nuwara Eliya (theefabriek). We ontmoeten ook de vrouwen van de CWM van Nuwara Eliya, die via groepswerk en handwerk iets meer proberen te verdienen. Ook hier steunen we de de vrouwengoepen en worden micro kredieten gegeven, om een thuisarbeid te kunnen opstarten. In het kader van het scholarship krijgen de kinderen hun toelage voor de schoolbenodigdheden.
Het meisje dat op onze kosten aan haar arm werd geopereerd, is ook aanwezig.
Zij kon voordien haar hand niet bewegen, als gevolg van een verkeerde behandeling na een val toen ze 4 jaar oud was. Zij is nu 17 jaar.
09, 10, 11 en 12 februari
Na de kennismaking met de werfleider en de arbeiders, wordt er hard gewerkt aan ons bouwproject: een wasplaats voor de armste vissers van Negombo.
In het begin is de communicatie wat stroef, maar na enkele uren komt er wederzijds vertrouwen, en met handen en voeten en veel lichaamstaal verstaan we elkaar. Er groeit een leuke gezellig sfeer, met verwondering en bewondering over elkaars kunnen. Er wordt getest hoever de andere partij wel kan gaan, en de wederzijdse uitdagingingen maken het werk heel erg aangenaam.
Er worden stenen verlegd, muren opgetrokken, vensters ingemetst, met water, zand en cement gesleurd, pijlers gegoten; alles met de meest primitieve middelen, en bij temperaturen van om en bij de 30° C
Maar het geeft veel voldoening als de mensen die voorbij komen bewonderend kijken, en als er af en toe een enkeling een handje komt toesteken.
Ook de buren zijn in de weer om het ons zo aangenaam mogelijk te maken: ze voorzien steeds proper water om onze handen te wassen, we mogen hun 'living' gebruiken om te eten, we mogen in een naburig huis naar een proper en goed toilet gaan als de nood hoog is..... Iedereen is vriendelijk, en alleen de taal is een probleem! Maar sommigen kunnen toch wel een woordje Engels, en de rest wordt wel met gebarentaal gecommuniceerd.
Maar het Westerse temperament gaat te vlug, en na 3 dagen werk zit onze arbeid er eigenlijk wel op: er is geen materiaal voorhanden om het dak te beginnen, en nadat we op dag 4 de lokalen en het terrein geëffend hebben, is er niet echt veel meer te doen voor ons.
We gaan dan maar wat 'shoppen' en het stadje Negombo verkennen. 's Avond is er bespreking met de bestuursleden over de projecten en de besteding van de financiële middelen.
13 februari
We bezoeken het St Judes College: de school waar we in 2005 ons bouwproject hadden. Father Lesley is nog even druk bezig, en er is opnieuw een aanbouw in de steigers.
Daarna nog even kuieren in Negombo: wat aankopen, en 's avonds eten in 'King Coconut'.
14 februari
Met de trein van Negombo naar Colombo. Anderhalf uur op een volle trein. Kostpijs: 30 roepies (0,20 €) Bedelaars en gehandicapten wisselen elkaar af om enkele centen van de reizigers af te snoepen. Handelaars proberen appelsienen en andere voedingswaren aan de man te brengen.
Winkelen in Colombo is anders dan winkelen in Negombo.
We vinden wat we nodig hebben.
Om 4 uur moeten we aan het 'Office' zijn, en daarna een afscheidsfeestje voor de medewerkers van onze VZW.
Bij Anthony krijgen we hapjes en drankjes. We keren terug naar Negombo met de minibus, en we doen er nog geen driekwartuur over (het is wel reeds 9 uur 's avonds, en dus weinig verkeer)
15 februari
Het is zondag, en Pradeepha en Christopher en Sudath zullen ons de tempels van Negombo tonen. We beginnen met een misviering, waarin en waarna de plaatselijke vissersgroep ons bedankt voor de oprichting van de badplaats.
We bezoeken achtereenvolgens een Hindoetempel, een Budhatempel en een Christelijk bedevaartsoord.
Het avondeten krijgen we nog maar eens door Christopher aangeboden.
16 februari
Bezoek van een nieuw project: toiletten voor de vissersgroep van Uhichimunai, een schiereiland nabij Kalpitiya. Een 100 tal gezinnen leven daar, en er zijn geen toiletten.
Vooral voor de vouwen is dat een pobleem.
We beloven het geld voor materiaal voor 5 toiletten. De werken moeten de mensen zelf uitvoeren. Volgend jaar kan dit misschien vervolgd worden.
17 februari
Onze laatste dag in Negombo. We bezoeken St Mary's school (het bouwproject van vorig jaar). We bezoeken ook de werkplek van Pradeepha: een socio-culturele organisatie, die dringend op zoek is naar nieuwe sponsors, daar de vroegere geldschieters het project hebben opgezegd. We zullen proberen dit poject door te spelen naar 'Ieder voor allen', de ontwikkelingsorganisatie van de Landelijke Beweging.
Onze laatste avond is een gezellige strandavond met de vrienden van Negombo: voetbal en picnic. Het is toch zo moeilijk om deze sfeer los te laten en afscheid te nemen.
Ook voor de Sri Lankanen zelf is het niet gemakkelijk: op het laatste ogenblik komt Sudath nog vagen om samen met hem te gaan eten als afscheid!
18 februari
De minibus die ons komt ophalen is goed op tijd, maar heeft wel een lekke band! Maar dat is in een mum van tijd opgelost.
We moeten aan de luchthaven wel overstappen op een bus die ons tot voor de ingang brengt: de chauffeur van de minibus heeft niet de toelating om tot aan de ingang te rijden.
Het afscheid met Christopher is zoals altijd moeilijk. Maar de schoonzoon is mee, en alles gaat toch vlotjes. Eric moet wel zijn valies openen: er zijn “kogels” opgespoord! Als het uiteindelijk een zakje knikkers blijken te zijn, is iedereen opglucht.
Nog diezelfde avond zullen we thuis aankomen, maar ons hart en onze gedachten zullen wel nog een aantal dagen in Azië blijven hangen!!!!